Zwijgzame zangvogels

De derde bundel van Nikolaas Demoen sluit formeel naadloos aan op de vorige bundels, Tamelijk (2015) en Namaak (2019). De teksten bestaan uit zinnen zonder hoofdletters of leestekens en tussen de verschillende woorden is er een dubbele spatie, waardoor de gedichten een typografische spreidstand maken en een eigen visuele identiteit krijgen.

Nog meer dan in vorige bundels ervaren we een narratieve verwarring.

De zangvogels zijn zwijgzaam, verschijnen enkel binnen het moment van het zingen, en verschuilen zich daarna in het bos. Ze bestaan enkel in en dankzij gezang, maar willen of kunnen het zingen zelf niet verklaren. In de poëzie van Nikolaas Demoen klinkt de Nederlandse taal in variërende klanken en stemmingen. De taal is soeverein, zoals het gefluit van de zwijgzame zangvogels onze auditieve ruimte vult. 

Het tweede hoofdstuk van het boek bestaat uit een 

bezwerende mantra die gecomponeerd is rond het voegwoord ‘als’ in zijn voorwaardelijke, tijdsbepalende en vergelijkende betekenissen. Dit lange gedicht overschouwt de hedendaagse wereld in zijn caleidoscopische pracht en angstaanjagendheid vanuit de ogen van de kunstenaar.

Zwijgzame zangvogels is urgent en actueel omdat de beelden via zeer concrete observaties getuigen van de condition humaine. De bundel bezingt de werkelijkheid op een parallelle en ongebonden wijze, deze van de kunst en het kunstwerk.

Sinds vele jaren werkt Nikolaas Demoen (Gent, 1965) aan een boeiend artistiek parcours. Hij is actief op verschillende domeinen: schilderkunst, videokunst, poëzie, performance, collage en multimediale installaties. In zijn beeldende, stille wereld komt de kunstenaar dikwijls naar voor als de centrale figuur, al dan niet verscholen achter een masker of zich voordoend in de gedaante van een enigmatische "vogelman". Er is soms een literair/filosofische dimensie aanwezig met verwijzingen naar schrijvers als Michel Foucault, Georges Bataille en Jean Paul Sartre . In sommige van zijn assemblages of collages gebruikt hij luxueuze modemagazines als een soort commentaar op de glamoureuze spektakelmaatschappij met haar geglobaliseerd schoonheidsideaal.