Waarom het leven in een witte jas sneller gaat

In zijn vierde bundel, Waarom het leven in een witte jas sneller gaat, neemt Erik Solvanger de lezer mee in een verassend actuele wereld waarin lichamelijke, absurdistische en mythische beelden elkaar afwisselen. Een zoon neemt na een lange tocht afscheid van zijn vader, mensen in bootjes op zee kweken vleugels en bestormen met hun gezangen de kliffen. Twee hersenhelften liggen lepeltje-lepeltje in een glazen kom en fluisteren elkaar lieve woordjes toe, een dokter plaatst een kunsthart bij een dichter. Koeien staan met mondkapjes op in de wei en herkauwen het gras, de zee neemt wraak omdat wij land roofden van haar voorouders.

Wees waakzaam in de avond als de vensters breken glasscherven als vleermuizen door het donker vliegen.

In Solvangers poëtische universum kantelt de werkelijkheid keer op keer, in een bundel vol waanzin, menselijkheid en hoop.

Erik Solvanger (1976) publiceerde de dichtbundels Het hoofd onder de arm (2013), Slijp het sternum (2008, nominatie J.C. Bloem-prijs) en Eenvoudig schedellichten (2004). Hij publiceerde in meerdere bloemlezingen en literaire tijdschriften, waaronder Poëziekrant en Het Liegend Konijn.

Erik Solvanger is dichter, dokter en boer. Hij werkte als arts in Ethiopië, Kenia en Tanzania. Daarna specialiseerde hij zich tot psychiater in Amsterdam. Sinds enkele jaren combineert hij zijn werk in het ziekenhuis met het leven en werk op de Zeeuwse boerderij die al vele generaties in gebruik is. In zijn eigenzinnige poëzie zijn het mythische en bizarre innig met het aardse en lichamelijke verstrengeld.