Heelal en stem

De poëzie van Claude van de Berge kan in geen stroming worden ondergebracht en kenmerkt zich door een etherische toon die de woorden materieloos lijkt te maken. Het is een taal die een tussenruimte oproept, tussen waken en slapen, leven en dood, dag en nacht, verbeeld in een stijl die de grenzen van poëzie en proza overstijgt.

In Heelal en stem is het universum symbool voor een kosmische, holistische ontologie, terwijl de stem een metafoor is van het scheppende: de klank, de zang, de schoonheid, de poëzie. Langzaam evolueren de gedichten tot een uitdrukking van een eenheid tussen kosmos en stem, tot beide polen met elkaar versmelten. Maar tegelijk kan het grondthema ook als liefdespoëzie omschreven worden en kunnen de gedichten worden gelezen als liefdesgedichten.

De liefde tussen stem en heelal en de openbaring van hun eenheid: het visioen, als een overgave van een meditatief bewustzijn aan een sferisch universum dat in zijn mysterie genoeg heeft aan het woord en kan bestaan, en mogelijk ook bestaat, zonder de mens.

Claude van de Berge publiceerde proza, poëtisch proza en poëzie. Hij neemt in de hedendaagse poëzie een geheel eigen plaats in. Zijn laatste bundels De witte zon van de dood en Gebed tot de leegte bewegen zich in de richting van een mystiek gedragen poëtica en vormen een reactie tegen het blinde zelfbedrog van een technologische vooruitgangswaan.