UNCONDITIONAL TALK: Een poëtische reis door het moeder(land)schap

Het moederschap van Shari Van Goethem loopt als een rode draad door haar poëzie. In deze lezing klinken antwoorden op de vraag: Hoe het moederschap opnemen in een ruwe wereld? Of: hoe je een kind een mooie toekomst geven in een wereld die lijdt?

Over Shari

Shari Van Goethem (°1988) is dichter. Ze houdt van weinig woorden. Woorden die ze zo lang mogelijk onuitgesproken laat. Sacrale herhaling en misleidende eenvoud kenmerken haar poëzie. Ze zoekt graag de reikwijdte en de grenzen van de taal op, de verschillende betekenislagen in een woord, een zin. Met haar gedichten neemt ze je mee naar de diepte. Ideaal voor de lezer die het donker niet schuwt. Toch huppelt het licht als een meisje altijd ergens tussen haar zinnen.

‘Een man begraaft een boom’ (2016) is haar poëziedebuut. Daarin maakt ze een problematische relatie tussen een man, een vrouw en een kind bespreekbaar. In haar tweede bundel ‘Tere stengels’ snijdt ze het thema van identiteit en leegte aan. Het moederschap fungeert als metafoor. Haar dagboek ‘Een vorm van vasthouden van’, een ode aan het eerste levensjaar, is net verschenen.

Haar liefde voor poëzie en haar filosofische levenshouding komen mooi samen in haar rol als zingevingscoördinator bij CM-MC, waar ze zich buigt over zingeving als deel van gezondheid en aan de slag gaat met ethische vraagstukken.

Over de lezing

Door te schrijven over het moederschap probeer ik een leemte op te vullen die ik zelf heb ervaren/ervaar. Wanneer je (voor het eerst) moeder/ouder wordt, word je overstelpt met allerlei informatie. Die informatie is vaak gericht op het fysieke welzijn van moeder en kind. Denken we maar aan gezonde eetgewoonten, tips om in beweging te blijven, tips bij het geven van borstvoeding, opvolgkaartjes om de kilo’s, centimeters en het aantal tanden van je kindje bij te houden, ...

Meer en meer komt er ook aandacht voor het mentale luik. Maar vaak wordt dan het spectrum tussen de roze wolk en parentale burnout vergeten. Dat is een gemiste kans, want dat spectrum omvat een rijke gevoelswereld die niet of onvoldoende geëxploreerd wordt.

Maar het zingevende aspect wordt zelden belicht. Na een bevalling ontstaat er nochtans niet alleen een fysieke leegte, maar ook een existentiële. Alles wat tot dan toe vanzelfsprekend was, is dat plots niet meer. Alles wat belangrijk voor je was, verbleekt in het licht van je kind.

Het boek 'Tere stengels' is voor mij een verslag van een zoektocht naar zin. Een zoektocht waarbij ik weinig hulp heb ervaren, buiten dan die van mijn eigen pen. De dochter die ik in de gedichten opvoer, staat voor mij symbool voor het gevoel van leegte. In het begin is dat gevoel overweldigend en lelijk, maar dan ga je stilletjes aan beseffen dat leegte ook ruimte is. Ruimte om jezelf opnieuw te definiëren. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat het zorgen voor iemand anders ons tot onze essentie herleidt, of het nu om de zorg voor je (eigen) kind gaat of niet.

Maar voor mij is de beleving van tijd ook essentieel in die zinzoektocht. Je kunt de tijd ervaren als iets dat je voortdurend op de hielen zit of als iets dat mogelijkheden schept. Bij kinderen komt natuurlijk een hele organisatie kijken en dat kan ervoor zorgen dat je je soms opgejaagd voelt. Maar het is een illusie te denken dat je door sneller van hier naar daar te gaan minder mist, het tegendeel is waar. Daarom schreef ik afgelopen jaar ‘een vorm van vasthouden van’. Dit dagboek van een eerste levensjaar is een oefening in aandacht. Het is een aanmoediging voor (prille) moeders en vaders om – ondanks alle uitputting - te blijven kijken en ervaren, zonder daar slaap voor te laten. Maar het is ook wat de titel zegt ‘een vorm van vasthouden van’, een poging om, bij het afscheid van een levensfase, het onderscheid te maken tussen wat zinvol is om vast te houden en wat niet. En daar mis ik ook de nodige aandacht voor, voor de overgang tussen verschillende levensfases, de schemerzones.

Een uitdaging die doorheen al deze thema’s loopt is hoe dan ook: hoe het moederschap op te nemen in een wereld die zorg (voor medemens en aarde) niet hoog op de agenda lijkt te zetten. Of: hoe kan je een kind een mooie toekomst geven in een wereld die lijdt. Hoe paradoxaal het ook klinkt, volgens mij is zorg is het enige antidotum.Het moederschap van Shari Van Goethem loopt als een rode draad door haar poëzie. In deze lezing klinken antwoorden op de vraag: Hoe het moederschap opnemen in een ruwe wereld? Of: hoe je een kind een mooie toekomst geven in een wereld die lijdt?